مردی که همزمان از ایدز و سرطان خون جان سالم به در برد

به گزارش خط رند ۹۱۲، یک مرد اهل کالیفرنیای آمریکا در صورتیکه مبتلا به اچ آی وی و سرطان خون بود، همزمان از هر دو بیماری نجات یافته است.
به گزارش خط رند ۹۱۲ به نقل از ایسنا، در لیست بیماری هایی که هیچ کس هیچ گاه نمی خواهد به آنها مبتلا شود، سرطان و اچ آی وی هر دو اساسا در رتبه های بالا هستند. این در حالیست که پل ادموندز(Paul Edmonds)، مرد اهل کالیفرنیا مبتلا به هر دوی این بیماریها شناخته شد.
به نقل از اس ای، حالا بعد از پیگیری یک درمان خاص و بعد از گذشت پنج سال، او هم از سرطان خون و هم از اچ آی وی نجات یافته است.
این بیمار حالا درحال بهبودی از لوسمی میلوژن حاد(AML) است و دو سال دیگر نیز می توان او را درمان شده و نجات یافته از اچ آی وی در نظر گرفت، برای اینکه آن موقع پنج سال از آخرین درمان او گذشته است.
حالا تیم پزشکی وی برای جشن گرفتن این اتفاق و بهبود تعجب آور ادموندز نامه ای را منتشر نموده است.
روش درمانی پشت این بهبودی به عنوان پیوند سلول های بنیادی یا در اصطلاح پزشکی، پیوند سلول های خونساز آلوژنیک شناخته می شود.
این روش به عنوان آخرین بخش درمان سرطان های خون مانند لوسمی، میلوما و لنفوم که در آنها سلول های بنیادی خون ساز در مغز استخوان بیمار توسط پرتودرمانی یا شیمی درمانی از بین می روند، استفاده می شود.
سلول های بنیادی سالم خون ساز از یک اهداکننده با ژن های مشابه اما نه یکسان به بیمار پیوند زده می شوند، جایی که می توانند آغاز به تولید خونِ غیر سرطانی کنند.
پزشکان گزارش داده اند که در این مورد، سلول های بنیادی اهدایی یک مزیت اضافه به همراه داشت. این سلول ها یک جهش ژنتیکی در رابطه با مقاومت به HIV-۱ داشتند.
گفتنی ست که پل ادموندز پیش از این پیوند به مدت ۳۱ سال با HIV-۱ زندگی می کرد.
ادموندز با تشریح تجربیات خود در دهه ۸۰ میلادی اظهار داشت: مردم در عرض چند سال بعد از فهمیدن مثبت بودن آزمایش اچ آی وی می مردند. انگار ابر سیاهی بالای شهر بود.
وی در سال ۱۹۸۸ مبتلا به اچ آی وی و ایدز تمام عیار تشخیص داده شد که در آن زمان می گفت احساس می کند به اعدام محکوم شده است.
ادموندز از سال ۱۹۹۷ تحت درمان ضد ویروس پسگردی اچ آی وی بود که بطور موثر ویروس را تا سطوح غیرقابل شناسایی سرکوب کرد.
اما درمان ضد ویروس پسگردی به تنهایی اچ آی وی را درمان نمی کند، بدین سبب دی ان ای ویروس همیشه در سلول های ایمنی بیمار و در خون ادموندز وجود داشت، تا آن زمان که درمان سرطان او نوع متفاوتی از دی ان ای را به سیستم ایمنی او معرفی نمود.
سلول های بنیادی که ادموندز در پیوند خود دریافت کرد، دو نسخه از یک جهش ژنتیکی نادر به نام CCR۵ delta-۳ داشتند که موجب می شود افرادی که آنرا دارند، به اچ آی وی مقاوم شوند. تنها حدود ۱ تا ۲ درصد از جمعیت جهان این جهش را دارند، اما یک اهداکننده برای ادموندز با این جهش بوسیله برنامه پیوند سلول های بنیادی خون و مغز استخوان موسسه ای خیریه به نام «شهر امید» پیدا شد.
اچ آی وی از گیرنده CCR۵ برای ورود و حمله به سیستم ایمنی استفاده می نماید، اما جهش CCR۵ به این معنا است که ویروس نمی تواند از این مسیر وارد شود.
این پیوند، بطور کامل مغز استخوان و سلول های بنیادی خون ادموندز را با سلول های اهداکنندگان جایگزین کرد و از آن زمان تا حالا هیچ نشانه ای از سرطان خون یا اچ آی وی در او دیده نشده است.
گفتنی ست که پل ادموندز یکی از پنج نفر در جهان است که تابحال با این درمان بهبود یافته اند.
حالا بعد از انجام این پیوند، دی ان ایِ اچ آی وی که زمانی در سلول های خون ادموندز وجود داشت، در هیچ کجا یافت نمی شود.
پل ادموندز به خاطر پیشرفت علم موافقت و در حقیقت فداکاری کرد که درمان اچ آی وی خودرا ۲۵ ماه بعد از پیوند متوقف نماید. این در حالی بود که اگر ویروس همچنان در بدن او وجود داشت، منجر به احیای آران ای اچ آی وی در خون او می شد.
پزشکان می گویند: در زمان پیگیری این درمان، بیمار به مدت ۳۵ ماه بعد از قطع درمان ضد ویروس پسگردی از عفونت HIV-۱ عاری بود. این مورد نشان داده است که بیماران مسن تری که برای درمان سرطان تحت درمان HCT با شدت کم قرار می گیرند، می توانند از عفونت HIV-۱ نیز نجات یابند.
پیوند سلول های بنیادی با خطرات قابل توجهی هم راه است، بدین سبب همه افراد مبتلا به اچ آی وی نمی توانند این درمان را دریافت نمایند.
این روش درمانی فقط برای کسانی که سرطان خون تهدید کننده زندگی دارند، با امکان درمان اچ آی وی به عنوان یک مزیت به انجام می رسد.
جانا دیکتر یکی از اعضای تیم پزشکی ادموندز امیدوار است که دیگران نیز از این درمان در آینده سود ببرند.
او می گوید: برای کسانی که از پیوند سلول های بنیادی برای درمان سرطان خود سود می برند، این ایده که می توانند بطور همزمان از اچ آی وی نیز بهبود یابند، اعجاب انگیز است.
این پژوهش در مجله پزشکی New England انتشار یافته است.

منبع: