به گزارش خط رند ۹۱۲، اسکن های مغزی نشان می دهند که ساختارهای نورون در کودکان دچار اوتیسم متفاوت می باشد.
به گزارش خط رند ۹۱۲ به نقل از ایسنا، اختلال طیف اوتیسم(ASD) که با تفاوت های مشترک در رفتارهای حرکتی و اجتماعی تعریف می شود، وضعیتی است که افراد را به شکل منحصر به فرد تحت تاثیر قرار می دهد.
شناسایی خصوصیت هایی در مغز که می توانند تظاهرات و اشتراکات متنوع آنرا در تمام سنین توضیح دهند، هدف دانشمندانی است که بدنبال درک علت آن هستند.
به نقل از اس ای، تازه ترین پژوهش توسط تیمی در دانشگاه روچستر در نیویورک از مهارتهای اسکن پیشرفته برای ایجاد تغییرات در عصب شناسی افراد دچار اوتیسم بهره برده است و نگاه دقیق تری به چگالی و ساختار ماده خاکستری مغز عرضه می کند.
انجام این نوع تحلیل و بررسی در افراد زنده اغلب دشوار است، بدین سبب خیلی از داده های موجود ما برمبنای سوژه های قدیمی بعد از مرگ است. اما تکنولوژی جدید ضبط و پردازش تصویر به این معنا است که ما حالا می توانیم نحوه اتصال مغز را در افراد جوان تر هم ببینیم.
زاخاری کریستنسن(Zachary Christensen) عصب شناس دانشگاه روچستر می گوید: ما سالهای زیادی را صرف توصیف خصوصیت های بزرگ تر نواحی مغز، مانند ضخامت، حجم و انحنای آن کرده ایم. با این وجود، مهارتهای جدیدتر در حوزه تصویربرداری عصبی برای مشخص کردن سلول ها با بهره گیری از «تصویربرداری رزونانس مغناطیسی»(MRI) سطوح جدیدی از پیچیدگی را در طول توسعه آشکار می کنند.
محققان از یک شکل از MRI با وضوح بالا برای ساختن نقشه های دقیق از مغز ۱۴۲ کودک دچار اوتیسم استفاده کردند و آنها را با تصاویر گرفته شده از ۸۹۷۱ فرد گروه کنترل(کودکان بدون تشخیص اوتیسم) مقایسه کردند.
یک مجموعه مطالعه، زمانی که داوطلبان ۹ یا ۱۰ ساله بودند، انجام شد و یک مجموعه مطالعه دیگر چند سال بعد انجام شد.
مقایسه ها نشان داد که تراکم نورون های کمتری در نواحی خاصی از قشر مغز مسئول توانایی ما در یادگیری، استدلال، حل مساله و شکل دادن موفقیت آمیز خاطرات وجود دارد.
در مناطق دیگر هم تراکم نورون بالا رفته است. به عنوان مثال، این مورد در منطقه ای از مغز به نام آمیگدال بود که دانشمندان فکر می کنند به پردازش احساسات کمک می نماید. علاوه بر این، وقتی بچه های دچار اوتیسم را با بچه های دچار ADHD و اضطراب مقایسه می نماییم، بنظر می رسد که این تفاوت ها مختص اوتیسم باشد.
هنوز خیلی زود است که بگوییم این تفاوت ها در تراکم نورون ها چه معنایی دارند، اما می توانند به توضیح تعدادی از خصوصیت های اوتیسم کمک کنند.
نکته مهم این است که روش های جدید تصویربرداری به این معنا است که حالا می توانیم شرایط را در حین ایجاد آن ردیابی نماییم.
کریستنسن می گوید: اگر مشخص کردن انحرافات منحصر به فرد در ساختار نورون در افراد دچار اوتیسم را بتوان به صورت قابل اعتماد و با سهولت نسبی انجام داد، فرصت های زیادی برای توصیف چگونگی رشد اوتیسم فراهم می شود.
محققان می گویند این اقدامات می تواند برای شناسایی افراد دچار اوتیسم که می توانند از مداخلات درمانی خاص تر بهره مند شوند، استفاده گردد.
بگفته محققان، بتازگی ممکن شده اسکن های غیر تهاجمی مغز را با چنین دقت و جزئیات بالایی انجام دهیم و تلاش هایی برای پیگیری افراد دچار اوتیسم در دوره های طولانی تر برای مساعدت با درک تغییرات مغزی انجام شده است که به این معنا است که آنها دنیا را متفاوت می بینند.
جان فاکس(John Foxe) عصب شناس دانشگاه روچستر می گوید: در حین این که این گروه از خردسالان را از کودکی تا ابتدای بزرگسالی دنبال می نماییم، واقعاً آن چه را که در مورد رشد مغز می دانیم، تغییر می دهد.
این پژوهش در مجله Autism Research انتشار یافته است.
